the Nepali way of life
Blijf op de hoogte en volg Sanne
11 Januari 2014 | Nepal, Pokhara
Hoi allemaal!
Op het moment dat ik dit typ is het donderdag en zit ik in de bus richting chitwan met een groep luid zingende nepalese schoolkinderen uit klas 9 en 10 achterin. Even ter extra informatie: het is 7 uur 's ochtends.. Gisteren hebben we ongeveer een hele dag in dezelfde bus gezeten om vervolgens 's avonds te slapen in een shady hotel. Vandaag gaan we dan toch echt naar het national park. Dit was ook maar even de vraag, aangezien de planning zelfs gisteravond nog niet duidelijk was, en er zelfs weer een lange busreis voor een bezoek aan een tempel aan zat te komen. Dit was even slikken, aangezien dit niet helemaal was wat wij verwachtten van een tripje naar chitwan.. Maar gelukkig is deze planning ook weer helemaal omgegooid (zoals hier regelmatig gebeurt) en gaan we nu dan toch echt naar het national park!
Grappig om hierin de vergelijking te maken met Nederland, waarin alles vaak tot in de puntjes is geregeld en vastgelegd. Je ziet in zoveel dingen terug hoe anders dan hier gaat. Bussen rijden bijvoorbeeld niet op een bepaalde tijd, maar komen gewoon langs gereden en als je geluk hebt gaat ie de goede kant op. Prijzen staan niet vast, maar er komt een man (die de helft van de tijd aan de bus hangt tijdens het rijden) vragen om geld. Heel typisch is dan ook dat ik standaard een hogere prijs betaal dan mijn nepalese buurman op dat moment. Ook plannen is een dingetje apart. Dit gebeurt wel (een beetje) maar alles lijkt onder voorbehoud. Vergeleken met Nederland is hier de instelling meer dat alles komt zoals het komt; we zullen zien. Ik moet zeggen dat ik voor beiden wat te zeggen vind. Dingen een beetje meer laten komen zoals ze gaan, en minder vastleggen vantevoren, zou in Nederland soms ook wel goed zijn. Misschien dat we dan met zijn allen ook minder hoeven te panieken als de trein een paar minuten vertraging heeft. Aan de andere kant vind ik het ook wel fijn om ergens gewoon vanuit te kunnen gaan, wat ik hier wel eens mis..
Inmiddels zijn we al over de helft van de reis. De lessen van ons project hebben we nu afgerond. Komende week gaan we beginnen aan de individuele gesprekken met de leerlingen, zover daar nog tijd voor is. Maandag hebben ze namelijk sportdag en woensdag blijkt een feestdag te zijn. Maar ach, als er iets is wat ik hier leer, is het om zoveel mogelijk met de "ke garne"-houding (betekent een soort van "what to do?") mee te gaan. Ik kijk steeds minder ver vooruit en steeds meer per dag.
Afgelopen zondag zijn we trouwens gaan paragliden! Eerst met de bus naar Sarangkot, om vanaf daar weer naar beneden te springen. Mijn vertrek ging niet bepaald perfect. Tijdens de aanloop ging de wind ineens liggen, waardoor ik ook een soort van ging liggen.. Gelukkig kwam het goed en ging de vlucht perfect. Super uitzicht, alleen jammer dat het een beetje mistig was. Mijn mislukte sprong heb ik gelukkig kunnen compenseren met een perfecte landing. Ha. Leuk om een keer gedaan te hebben maar eerlijk gezegd was het minder spectaculair dan gedacht.. Maar goed, weer iets van mijn lijstje kunnen strepen!
Nu we over de helft zijn, vraag ik me wel eens af hoe ik dit straks allemaal ga omschrijven als ik weer in Nederland ben. Er is zoveel wat ik zie, hoor en meemaak, dat ik niet zou weten hoe ik moet beginnen. En een antwoord als "leuk" op de vraag hoe het was, zou er bepaald geen recht aan doen. Voor ik ging was ik bang dat het allemaal een beetje aan me voorbij zou gaan en dat ik achteraf pas zou beseffen hoe mooi het eigenlijk was. Gelukkig is het echt het tegenovergestelde. Elke ochtend als ik op het balkon sta van ons gastgezin in Tallo Hemja, zie ik weer opnieuw hoe mooi het uizicht op de Himalaya is. Zelfs de hobbelige busritten, waarin kenmerkende nepalese muziek wordt gespeeld waarvan elk nummer voor mij op elkaar lijkt, houden zijn charmes. Ik vind het leuk dat we kunnen lachen met aamaa, terwijl we elkaar voor geen meter kunnen verstaan. Zelfs de dal bhat weet ik inmiddels te waarderen! Ik geniet van de "goodmorning miss" 's morgens in de schoolbus en de vriendelijke namaste's van de locals als we zo'n beetje door hun achtertuin de supermooie route terug naar huis lopen. Het is leuk om te zien hoe het leven zich hier veel meer op straat afspeelt, in plaats van achter de gesloten deuren. Kinderen spelen op straat met zelfgemaakte ballen, volwassenen kletsen met elkaar en honden sjouwen heel relaxt een beetje door het dorp. Soms zie je ineens een geit in een winkeltje staan, of een groep koeien die op hun gemak over de "highway" slenteren en het hele verkeer ophouden (een koe is hier namelijk heilig en er eentje aanrijden kost je zomaar een jaar of 12 in de gevangenis). Ik vind het ook leuk om te merken hoe heerlijk het is om in het weekend in ons vaste hotel in pokhara aan te komen om ff bij te komen. Nog leuker is het dat het ook wel een beetje voelt als thuiskomen als we dan op zondag weer in het gastgezin zijn :-) Zo, dat was even een kleine sfeerimpressie!
Natuurlijk zijn er ook dingen die minder zijn.. Zoals eerder beschreven, vind ik het soms lastig om te gaan met het cultuurverschil wat betreft planning. Daarnaast moest ik best wel wennen aan het gebrek aan persoonlijke ruimte wat hier soms is, en aan het feit dat je als westerling soms lijkt te worden gezien als een wandelend dollarteken. Maar ach, ook hier is mee te leven. Ke garne toch?
X
Op het moment dat ik dit typ is het donderdag en zit ik in de bus richting chitwan met een groep luid zingende nepalese schoolkinderen uit klas 9 en 10 achterin. Even ter extra informatie: het is 7 uur 's ochtends.. Gisteren hebben we ongeveer een hele dag in dezelfde bus gezeten om vervolgens 's avonds te slapen in een shady hotel. Vandaag gaan we dan toch echt naar het national park. Dit was ook maar even de vraag, aangezien de planning zelfs gisteravond nog niet duidelijk was, en er zelfs weer een lange busreis voor een bezoek aan een tempel aan zat te komen. Dit was even slikken, aangezien dit niet helemaal was wat wij verwachtten van een tripje naar chitwan.. Maar gelukkig is deze planning ook weer helemaal omgegooid (zoals hier regelmatig gebeurt) en gaan we nu dan toch echt naar het national park!
Grappig om hierin de vergelijking te maken met Nederland, waarin alles vaak tot in de puntjes is geregeld en vastgelegd. Je ziet in zoveel dingen terug hoe anders dan hier gaat. Bussen rijden bijvoorbeeld niet op een bepaalde tijd, maar komen gewoon langs gereden en als je geluk hebt gaat ie de goede kant op. Prijzen staan niet vast, maar er komt een man (die de helft van de tijd aan de bus hangt tijdens het rijden) vragen om geld. Heel typisch is dan ook dat ik standaard een hogere prijs betaal dan mijn nepalese buurman op dat moment. Ook plannen is een dingetje apart. Dit gebeurt wel (een beetje) maar alles lijkt onder voorbehoud. Vergeleken met Nederland is hier de instelling meer dat alles komt zoals het komt; we zullen zien. Ik moet zeggen dat ik voor beiden wat te zeggen vind. Dingen een beetje meer laten komen zoals ze gaan, en minder vastleggen vantevoren, zou in Nederland soms ook wel goed zijn. Misschien dat we dan met zijn allen ook minder hoeven te panieken als de trein een paar minuten vertraging heeft. Aan de andere kant vind ik het ook wel fijn om ergens gewoon vanuit te kunnen gaan, wat ik hier wel eens mis..
Inmiddels zijn we al over de helft van de reis. De lessen van ons project hebben we nu afgerond. Komende week gaan we beginnen aan de individuele gesprekken met de leerlingen, zover daar nog tijd voor is. Maandag hebben ze namelijk sportdag en woensdag blijkt een feestdag te zijn. Maar ach, als er iets is wat ik hier leer, is het om zoveel mogelijk met de "ke garne"-houding (betekent een soort van "what to do?") mee te gaan. Ik kijk steeds minder ver vooruit en steeds meer per dag.
Afgelopen zondag zijn we trouwens gaan paragliden! Eerst met de bus naar Sarangkot, om vanaf daar weer naar beneden te springen. Mijn vertrek ging niet bepaald perfect. Tijdens de aanloop ging de wind ineens liggen, waardoor ik ook een soort van ging liggen.. Gelukkig kwam het goed en ging de vlucht perfect. Super uitzicht, alleen jammer dat het een beetje mistig was. Mijn mislukte sprong heb ik gelukkig kunnen compenseren met een perfecte landing. Ha. Leuk om een keer gedaan te hebben maar eerlijk gezegd was het minder spectaculair dan gedacht.. Maar goed, weer iets van mijn lijstje kunnen strepen!
Nu we over de helft zijn, vraag ik me wel eens af hoe ik dit straks allemaal ga omschrijven als ik weer in Nederland ben. Er is zoveel wat ik zie, hoor en meemaak, dat ik niet zou weten hoe ik moet beginnen. En een antwoord als "leuk" op de vraag hoe het was, zou er bepaald geen recht aan doen. Voor ik ging was ik bang dat het allemaal een beetje aan me voorbij zou gaan en dat ik achteraf pas zou beseffen hoe mooi het eigenlijk was. Gelukkig is het echt het tegenovergestelde. Elke ochtend als ik op het balkon sta van ons gastgezin in Tallo Hemja, zie ik weer opnieuw hoe mooi het uizicht op de Himalaya is. Zelfs de hobbelige busritten, waarin kenmerkende nepalese muziek wordt gespeeld waarvan elk nummer voor mij op elkaar lijkt, houden zijn charmes. Ik vind het leuk dat we kunnen lachen met aamaa, terwijl we elkaar voor geen meter kunnen verstaan. Zelfs de dal bhat weet ik inmiddels te waarderen! Ik geniet van de "goodmorning miss" 's morgens in de schoolbus en de vriendelijke namaste's van de locals als we zo'n beetje door hun achtertuin de supermooie route terug naar huis lopen. Het is leuk om te zien hoe het leven zich hier veel meer op straat afspeelt, in plaats van achter de gesloten deuren. Kinderen spelen op straat met zelfgemaakte ballen, volwassenen kletsen met elkaar en honden sjouwen heel relaxt een beetje door het dorp. Soms zie je ineens een geit in een winkeltje staan, of een groep koeien die op hun gemak over de "highway" slenteren en het hele verkeer ophouden (een koe is hier namelijk heilig en er eentje aanrijden kost je zomaar een jaar of 12 in de gevangenis). Ik vind het ook leuk om te merken hoe heerlijk het is om in het weekend in ons vaste hotel in pokhara aan te komen om ff bij te komen. Nog leuker is het dat het ook wel een beetje voelt als thuiskomen als we dan op zondag weer in het gastgezin zijn :-) Zo, dat was even een kleine sfeerimpressie!
Natuurlijk zijn er ook dingen die minder zijn.. Zoals eerder beschreven, vind ik het soms lastig om te gaan met het cultuurverschil wat betreft planning. Daarnaast moest ik best wel wennen aan het gebrek aan persoonlijke ruimte wat hier soms is, en aan het feit dat je als westerling soms lijkt te worden gezien als een wandelend dollarteken. Maar ach, ook hier is mee te leven. Ke garne toch?
X
-
11 Januari 2014 - 20:18
Annelies:
Hoi sanne,
Ik had al eerder gereageerd, maar die reactie is er nu af. Fijn dat jullie het zo goed naar de zin hebben. We zijn benieuwd naar de foto's.
Geniet nog van de tijd die jullie daar nog doorbrengen.
Groetjes, ook aan de andere Sanne,
Annelies -
11 Januari 2014 - 20:19
Anja Beks:
Prachtige impressie Sanne. We weten alles al als je thuis komt:-)
Nog veel plezier en mooie indrukken!
Groeten, Anja -
13 Januari 2014 - 10:36
Harry Staals:
hoi sanne's
Het is weer leuk te lezen hoe mooi en heerlijk jullie reis is en dus ( met wel wat kleine aanpassingen ) er nog heel veel van genieten.
groetjes aan de sanne.s en aamaa
harry -
13 Januari 2014 - 21:44
Marline:
He Sanne en Sanne,
Wat leuk om jullie verslagen te lezen. Ik kan me helemaal voorstellen hoe jullie moeten wennen aan de onduidelijke planningen. Straks als jullie weer in Nederland zijn is de gewenning weer omgekeerd :) Ik hoop dat jullie zijn aangekomen in Chitwan en de neushoorns en krokodillen gaan zien. Kunnen we straks foto's uitwisselen. Ik heb ook gelogeerd in Pokhara en kan het uitzicht op de Himalaya nog zo in me oproepen. Ben benieuwd naar jullie lessen en de individuele gesprekken. En blijf genieten van de Dal Baht! groetjes van Marline -
15 Januari 2014 - 23:04
Cor:
Hallo Sanne .
Hee meiske , wat heb je toch een mooie schrijftrant. Als ik mijn ogen sluit dan zie en voel ik wat je daar beleefd. vanavond waren Pa en Ma op bezoek. Je bleef niet onbesproken snap je wel. groeten van ons. -
16 Januari 2014 - 11:29
Mieke:
Heeejjjj Sanne,
Wauw! En daar zit 'da meiske, helemaal in Nepal' :-)
Jullie mam was bij mij op koffie en was opgetogen aan't vertellen over jou.
Ikke natuurlijk meteen opzoeken wat je zoal schrijft over je belevenissen.
Wat een totaal andere wereld! En wat interessant om te lezen.
'Wachten op een bus en niet zeker weten of ie komt en dan nog maar hopen dat ie jouw richting uit gaat'
En alle andere planningen gaan ook op die manier.
Ha, is hier inderdaad ondenkbaar!
Maar 't is zoals je schrijft, 'je, zult wel moeten' en je er druk over maken heeft geen zin want dat ga je toch niet veranderen.
Wat een ervaringen zul jij opdoen, geniet er zoveel mogelijk van en hou de beste voor jezelf om straks weer thuis nog lang op te kunnen teren.
Groeten, ook aan de andere Sanne en tot gauw horens. Ben benieuwd naar wat er nog komt.
Groetekus,
Mieke.
-
19 Januari 2014 - 18:14
Thea:
Lieve sanne,
Heel leuk om te lezen. Maar blij als je weer hier bent.
Liefs,
Thea en Jos -
20 Januari 2014 - 13:40
Monique Somers:
Hoi Sanne.
Geweldige ervaring. Nemen ze je nooit meer af.
Je geniet ook met volle teugen, ook belangrijk.
Je manier van schrijven laat ons ook nog meegenieten.
Da 's heel mooi,
Gr van Peer en Monique en hopelijk zien we ook eens de foto's.
Geniet nog erg van je laatste week. xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
